Των ημερών ετούτων

Θλίβομαι.
Θλίβομαι όταν με υποτιμούν,
όταν με αγνοούν ,
όταν με κάνουν αόρατη να νιώθω.
Θλίβομαι.
Θλίβομαι
όταν δεν μ΄ αφήνουν τα λόγια μου κάτω να ακουμπήσω,
τις σκέψεις μου να ξεσκονίσω και να ξεκρεμάσω μνήμες συφοριασμένες
από ψηλά πατάρια.
Θλίβομαι, όταν με υποτιμούν
και νομίζουν πως με βομβαρδισμούς και επαναλήψεις
με χέρια που κουνιούνται απειλητικά
μέσα από συχνότητες κουρασμένες
θα οδηγηθώ σε μια κατάφαση - βάλε άνω τελεία.
Θλίβομαι, όταν ξανά με υποτιμούν
και νομίζουν πως με απαξιώσεις και σχόλια ειρωνικά
με πένες όχι Φλωρίνης αλλά οδύνης
μέσα από ίνες διαδικτύων
θα οδηγηθώ σε μια άρνηση.
Ευθύνες μεγάλες οι γράφοντες
αλλά και οι μη γράφοντες.
Να γράφει κανείς ή να μην γράφει;
Και κάτι ρήσεις παλιές, ξεχασμένες,
κάτι για διαφωνίες, κάτι για ελευθερίες
κάτι, λέει, για δικαιώματα των ανθρώπων και των λαών -
όλες μανταλωμένες μέσα σε βαριά σεντούκια,
πάνω σε σοφίτες αραχνιασμένες.
Κι ένα γραμμόφωνο, σκουριασμένο κι αυτό,
τ ακούω, κάτι πάει να πει; να τραγουδήσει;
μια προσευχή; μια ευχή; έναν στίχο;
Κάτι για βοήθεια, κάτι για Θεό, κάτι για φαγωμάρες
Α, ναί. Ποιος άλλος; Ο Γκάτσος. Μηνύματα, ξανά και ξανά
και η μνήμη ανύπαρκτη.
Και οι ώρες μικραίνουν
και εμείς ετοιμαζόμαστε
μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη...
Σε λίγο θα είμαστε έτοιμοι.


Σέβη Κωνσταντινίδου
Φωτογραφία ArtsyBee/ pixabay
Πρώτη Δημοσίευση Παυσίλυπον 5/7/2015