Παυσίλυπον

  Αχ, να ήσουν ανοιξιάτικη βροχούλα να 'πεφτες τρυφερά πάνω στα χείλη μου μέχρι τις ρίζες μου να νιώσω τη δροσιά σου. Κόμπους να κάνουν τα κλαδιά μου τα ξερά χλωρά φυντάνια να φυτρώσουν στο κορμί μου άνθη λευκά, χαλί τα πέταλα στο βήμα μου στα μάτια μου ανέγγιχτο το φως. Σαν πρωτογέννητη λαλιά, σαν το ρυάκι που έβρεξες τα χέρια σου* θυμάσαι; Ίσως θυμάσαι τη δροσιά πάνω στο δέρμα ίσως θυμάσαι αμυδρά το θρόισμα των φύλλων ίσως θυμάμαι μια αιθέρια μελωδία. Αχ, να 'σουν ανοιξιάτικη βροχούλα με φρέσκο έρωτα τα χέρια μου ν' ανοίξω με μάτια διάπλατα στο φως να σε καλωσορίσω. Κασσιανή Μαρτινάκη, Του έρωτα και της σιωπής Εξώφυλλο: Δημήτρης Γεωργαλάς Λογοτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Παπακωνσταντίνου Φωτογραφία: Σεβαστή Κωνσταντινίδου

  Με τα μαλλιά λυτά και το μαντήλι στους ώμους περιμένεις στο σκαλοπάτι της αυλής το μακρύ φόρεμα σκεπάζει τα λυγερά σου πόδια ενώ μια πασχαλίτσα σουλατσάρει στο μπράτσο το γυμνό Κάτω από τον ίσκιο της ελιάς μαζεύεις αγκαλιά τον ήλιο απλώνεις τις παλάμες και το φως κυλάει πάνω μου Πού είναι η μαμά; ρωτάω Πετάχτηκε κάπου, απαντάς και το κρινένιο χέρι σου δείχνει εκείνη την πασχαλίτσα που τώρα περπατάει στα ακροδάκτυλά σου Κάθομαι δίπλα σου σκαρφαλώνω στην ανοικτή αγκαλιά κλίνω το κεφάλι μου στον ώμο σου κι ενώ εσύ με σκεπάζεις με το μαφόριο εγώ σου ψιθυρίζω Μυρίζεις γιασεμί, Παναγιά μου Κωνσταντινίδου Σεβαστή, Ανθολόγιο, Συλλογικό, εκδόσεις αλάτι. Πίνακας: Alena Hennesy

  Μέρες που ψάχνω, κυνηγώ, παρακαλώ τις λέξεις. Άλλες από ντροπή μου κρύβονται, άλλες τα πενιχρά κουρέλια τους μου δείχνουν. Άλλες, που τη φωνή τους έχασαν, τρέχουνε μακριά να βρουν το νόημά τους. Άλλες σιωπή μου πρόσταξαν. Καιρός για λόγια δεν είναι, μου έγνεψαν με λυπημένο βλέμμα. Αρκεί της ομορφιάς της θνήσκουσας, της λαβωμένης της ζωής ο θρήνος. Μαρία Κουτούση Σύψα, Σε δρόμους μυστικούς, Σέρρες 2022

  Όχι, μη σας μπερδεύει η εικόνα, δεν ήμουν το κοριτσάκι με τα σπίρτα στη γωνιά ούτε πεινούσα ούτε κρύωνα ούτε η γιαγιά μου ήταν αστέρι στον ουρανό. (...) Όχι, μη σας μπερδεύει η εικόνα, η γιαγιά μου δεν διηγούνταν αυτά για τον κακό τον λύκο που παραμόνευε στο δάσος το κοριτσάκι με τον κόκκινο σκούφο ούτε για την πριγκίπισσα που έφαγε το φαρμακωμένο μήλο απ΄ την κακιά μητριά κι ήρθε το βασιλόπουλο να τη σώσει. Ούτε καν τα ήξερε αυτά. Αργότερα τα διάβασα κι εγώ. Η γιαγιά έλεγε μόνο για νεράιδες που χόρευαν τα βράδια στα γεφύρια κι αγαπούσαν τα όμορφα παλληκάρια, σαν κι αυτό που θα ερχόταν να με πάρει, πάνω στο άσπρο άλογο. Για κείνη την ημέρα που θα μ' έντυνε νύφη μού μιλούσε, νεράιδα τώρα εγώ μέσα στο άσπρο φόρεμα, το ασημοκεντημένο, με αυτό θα με ξεπροβόδιζε από το σπίτι μας, και με τα "χρυσαφένια" μου και με τα "φεγγαρένια" μου με κοίμιζε στην αγκαλιά της. Δεν ήμουν το κοριτσάκι με τα σπίρτα γλυφό νερό, Αθηνά Παπανικολάου, εκδόσεις ενύπνιον

  Επιτέλους, Τενεσί 'Εσπασες την καταχνιά στο παράθυρό σου χτυπώντας την με σέπαλα ενός καλοκαιριού Επιτέλους πουλί μαντατοφόρο στο περβάζι Τόλμησες ένα Happy End Δεν είναι δυνατόν ο έρωτας να είναι πάντα μια λάμπα που κάποιος της τραβά απότομα την πρίζα Συσκότιση μετά βομβαρδισμός από σκέψεις κόσμου εχθρικού Να είναι κάποτε ο έρωτας και η ζωή  ο έρωτας για τη ζωή ένα παιδί μιας εποχής δίχως ταμπλέτες κι απομόνωση Να τρώει ψωμί με ζάχαρη Να τρέχει ξυπόλητο ρυάκι μες στον κάμπο που μόλις έχει βάψει πράσινη αγάπη η αλλαγή των εποχών Όπου να ΄ναι θα βγουν κι οι παπαρούνες, φωνάζει και τους χαρίζει ένα φιλί στο στόμα Τα χείλη του καρδιά από ρόδο χαράζουν τριαντάφυλλα στο στήθος της μέρας Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου, Φώτα στη διαπασών Εικόνα εξωφύλλου: Πέτρος Πτωχόπουλος, Αναδυόμενος Πολιτισμός Εκδόσεις Μανδραγόρας