Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Νοέμβριος, 2017

Αναχωρήσεις

Εικόνα
Βγήκε ο κήρυκας στην αγορά Έσυρε τα σανδάλια του στον κεντρικό πεζόδρομο. Είδε τα άδεια πρόσωπα και τα Ενοικιάζεται στα μέτωπα τις σφιγμένες γραμμές των χειλιών και τα στρογγυλά μάτια που φώναζαν Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Είδε έτοιμες βαλίτσες από καιρό Στο να χέρι αυτές Και στ΄ άλλο τα μικρά παιδιά.                   Σαν βέλη σε άσκηση τοξοβολίας άρχισαν να τον τρυπούν οι σκέψεις Ουκ  επ άρτω μόνω  ζήσεται  άνθρωπος            Αλλά άνευ  άρτου δεν μπορεί να ζήσει καν, σκέφτηκε. Προχώρησε κι άλλο                                                                                                                Είδε τους ιθύνοντες να ανοιγοκλείνουν το στόμα αλλά μιλιά να μην ακούγεται μόνο ένας βόμβος να σου ενοχλεί  τα αυτιά                                 Κοίταξε ξανά τους ανθρώπους με τις βαλίτσες, Είδε τα μάτια τους, Το ένα να λυπάται, το άλλο να προσδοκά Ανάσταση νεκροζώντανων. Σκέφτηκε να φωνάξει, να τσιρίξει, να

Βρυκόλακες

Εικόνα
Εκείνη τη χρονιά πλάκωσαν σαν ακρίδες οι βρυκόλακες. Μας κυνηγούσαν, μας  έπιναν το αίμα μας ρουφούσαν κάθε ικμάδα ζωής Τους συναντούσες στα θέατρα, στις αίθουσες εκπαίδευσης, στην αγορά, παντού Εμείς αδύναμοι κυκλοφορούσαμε ανάμεσά τους, σέρναμε την ψυχή μας με ένα κορδόνι περασμένο στο λαιμό της κι αυτή ακολουθούσε κάθε μας βήμα. Οι πιο επικίνδυνοι  δεν ήταν  αυτοί αλλά εκείνοι οι φίλοι που κρεμούσαν οδηγίες πλεύσης στα κλαδιά του δέντρου της αυλής Μη μιλάς, μη λες τίποτα, κοίτα τη δουλειά σου κάτσε, λίγο αίμα θα πιουν, δεν θα πεθάνεις Έτσι βρήκαν συμμάχους στις εκμυστηρεύσεις της νύχτας και στις φλούδες των πορτοκαλιών Δεν μας ενοχλούσε το αίμα, Όχι, αυτό που ενοχλούσε ήταν η αγένειά τους, οι προσβολές τους, τα σαρκαστικά χαχανητά τους. Ναι, Στερούνται εκείνης της παιδείας που μικρός ενστερνίζεσαι, να μιλάς ευγενικά Αλλά, έτσι είναι, αγαπητέ μου, οι βρυκόλακες, κάνουν προπόνηση στην κακία και μόνο απαιτούν Κι εμείς

Αποχωρισμός

Εικόνα
Αποχωρισμός Μη φύγεις μείνε λίγο ακόμα. Συνήθισα τη μοναξιά και το σκοτάδι. Μα την απουσία σου δεν μπορώ ν’ αντέξω. Όταν είσαι εδώ όλα μοιάζουν πιο όμορφα απ’ ότι είναι τα δάκρυα γίνονται χαμόγελα. Τώρα που φεύγεις η ψυχή λιγοστεύει θλίψη σ’ επανάληψη. Υποσχέσου πως θα βρεθούμε ξανά κι ας είναι ψέμα να παίρνω κουράγιο περιμένοντας να επιστρέψεις. Κι αν εκεί που πας είναι για καλό τότε τρέχα φύγε εγώ θ’ αντέχω ξέροντας πως είσαι πια ευτυχισμένος.  Μαρία Ορτουλίδου Φωτογραφία Μαρία Ορτουλίδου