Το έβγαλες;

-  Το έβγαλες;

-  Ποιο;

-  Για να ρωτάς, δεν το έβγαλες, μου είπε στο τηλέφωνο. Η γιαγιά, μια Μεγάλη Πέμπτη πριν χρόνια πολλά. 

-  Θα το βγάλω, τώρα.

-  Τώρα είναι αργά. Σιγά μη σε περιμένουν μέχρι τις 12.

-  Με περιμένουν, σιγά μη φύγουν. Κλείσε.

Και το έβγαλα. Και το βγάζω κάθε Μεγάλη Πέμπτη. Το κόκκινο πανί. Και το αφήνω όλη την ημέρα. Μέχρι τις δώδεκα το βράδυ. Και μπορεί και να είμαι η μόνη, μα καθόλου δε με πειράζει. Όπως δε με πειράζει που θυμιάζω κάθε παραμονή Χριστουγέννων και παραμονή Πρωτοχρονιάς. Δηλαδή όχι εγώ, βάζω τον άντρα μου να θυμιάσει γιατί έτσι θέλει το έθιμο, το αντέτι. Α, όλα κι όλα εμείς σεβόμαστε τους άντρες μας και δεν τους παραγκωνίζουμε. Εμείς εκεί, στα ορεινά.

Τη Μεγάλη Πέμπτη όμως το κόκκινο πανί το βγάζουμε εμείς, οι γυναίκες. Όπως και να το κάνεις είμαστε πιο εξοικειωμένες με τους εκεί, δες και τον Χριστό. Τι νομίζεις, τυχαία παρουσιάστηκε πρώτα σε γυναίκες; Όχι, βέβαια.

Λοιπόν, πρωί πρωί χαραΐ -χαράματα δηλαδή-, Μεγάλη Πέμπτη. Στο μπαλκόνι. Πρέπει να το έχω καθαρό. Αλλιώς θα στεναχωριούνται και θα λένε πως κουράζομαι, δεν προλαβαίνω… Η αλήθεια είναι πως κουράζομαι, δεν προλαβαίνω αλλά δεν είναι ανάγκη να το δουν κιόλας. Θα το βγάλω το κόκκινο πανί. Ύστερα θα πάω στην εκκλησία να κοινωνήσω τα μικρά, θα γυρίσω να βάψω τα αυγά κι ενώ αυτά θα βάφονται, εγώ θα κάτσω στο μπαλκόνι και θα τους περιμένω. Θα τους φιλέψω. θα τους καλοδεχτώ. Έτσι μάθαμε στο χωριό μας. Θα πιούμε καφεδάκι, θα τα πούμε, θα μου δώσουν κουράγιο και υπομονή, θα πω ότι είμαστε μια χαρά… Κι ύστερα θα φύγουν, όλοι μαζί όπως ήρθαν. Οι δικοί μας, αυτοί που είναι εκεί.

Η γιαγιά μου δε χρειάζεται να πάρει τηλέφωνο. Έρχεται πια η ίδια και βλέπει με τα ίδια της τα μάτια. Εξερευνεί. Έχω βγάλει το κόκκινο πανί; Ή πάλι έχω ξεχασθεί; Αλλά τι περιμένεις, θα πει, όλα είναι πιθανά εδώ πέρα στη μαύρη ξενιτειά που ζεις τα τελευταία χρόνια.  

Κωνσταντινίδου Σέβη

Φωτό Κωνσταντινίδου Σέβη