Παυσίλυπον

Του τσακισμένου ονείρου αγόρι, ησύχασε. Θα έχουν εκεί πάνω αίθουσες σχολικές, θρανία, για να σκαλίζεις τρυφερά το όνομά της, τραγούδια να χαράζεις της πατρίδας σου. Ησύχασε, θα δουν τον έλεγχο που έραψες στα ρούχα σου. Θα δουν, επιμελής πως ήσουνα. Μόνο, στης Ιστορίας το μάθημα να δώσεις παραπάνω προσοχή. Δεν διάβασες καλά, ότι στης Ιστορίας το πάντα, καλοδεχούμενοι ποτέ, δεν ήτανε οι ξένοι. (Για τον μικρό μετανάστη μαθητή από την Αφρική, που πνίγηκε στα ανοιχτά της Ιταλίας έχοντας ραμμένο στα ρούχα του τον σχολικό του έλεγχο.) Τάσος Σ. Μάντζιος Φωτογραφία PrebenGammelmark/pixabay

Έπεσε ο άνθρωπος… δεν το χωράει ο νους μου! Το τελευταίο του βήμα, μοιραία  τον έβαλε στον άδη. Έπεσε ο άνθρωπος ξελογιασμένος από την ομορφιά.  Ήθελε να την εγκλωβίσει σε ένα κομμάτι χαρτιού, μα δεν πρόφτασε. Έπεσε ο άνθρωπος και σα να συναντήθηκε η τελευταία του ματιά με τη δική μου… είχε τρόμο, σκοτάδι το βλέμμα. Οι καρδιές σταμάτησαν, ο χρόνος πάγωσε λίγο πριν την αιωνιότητα… για πρώτη φορά στη ζωή μου, ζήλεψα ένα ζευγάρι φτερά. Ο ιδρώτας αυλάκωσε το πρόσωπο, η κάμερα έπεσε από τα παραλυμένα χέρια στο κενό. Έπειτα ακολούθησε το σώμα. Η τελευταία του κραυγή ενώθηκε με τη δική μου… βοήθεια χριστιανοί! Έπεσε ο άνθρωπος… Χριστίνα Αλεξίου Φωτογραφία Αιμιλιανός Γκέκας

Περιμένει πάντα στο κεφαλόσκαλο με υπομονή μόλις ανοίξω την πόρτα με προσπερνάει ανάγωγα και με παραμερίζει κοιτάει αριστερά, κοιτάει δεξιά όμοια με φουστανούσα γιαγιά μαυρομαντηλοδεμένη επιφυλακτική απέναντι στους ξένους ή  σαν πεθερά καλή τη προαιρέσει  μόνο φανερά να ρίχνει τη ματιά ακόντιο και βέλος στους καναπέδες, κάτω από τις πολυθρόνες πίσω από τους πίνακες και μόλις λίγο ξεχαστώ και κουνήσω  το κεφάλι με απελπισία δίνει μια και κατρακυλάει στις σκάλες του υπογείου, εκεί σαρώνει αράχνες και  κλεισμένα μπαούλα ύστερα ανηφορίζει στα δωμάτια φουσκώνει τις κουρτίνες, χώνεται στα λευκά σεντόνια σκαρφαλώνει στη σοφίτα ανοίγει τα κλειστά παντζούρια και σκορπίζει από τα παράθυρα κομμένα χαρτάκια τις σκόνες και τις σκιές και σαν γεμίσει ο ουρανός άσπρα βλέφαρα αυτή δίνει  μια και σκαλώνει  στα κεραμίδια και σαν γάτα ετοιμοπόλεμη με την πρώτη ηλιαχτίδα ξεχύνεται στο φως Κι εγώ τότε ανοίγω  πόρτες και παράθυρα τρίβω τοίχους και πατώματα αερίζω καλά το σπί

- Τα είδες τα αερικά; - Ποια, γιαγιά; - Να, αυτά που πετάνε πάνω από το ποτάμι τώρα τον χειμώνα. - Τι λες, γιαγιά; Αυτοί είναι οι υδρατμοί του νερού που αντιδρά στο κρύο της ατμόσφαιρας! - Δεν ξέρω, παιδί μου, πώς τα λέτε εσείς, μια φορά εμείς αερικά τα λέγαμε. Έρχονται από τον σκοτεινό βυθό και υψώνονται πάνω από το νερό. Το σκεπάζουν σαν αραχνοΰφαντο πέπλο νύφης.  Με λικνίσματα και χορούς το συνοδεύουν στο  μακρύ ταξίδι  για τη θάλασσα. Σαν φτάσει, το αποχαιρετούν και υψώνονται στον ουρανό σχηματίζοντας  τα σύννεφα που σαν δάκρυα θα επιστρέψουν κάποτε στην πατρίδα τους. Κάπου άκουσα να τα αποκαλούν και «ανάσα του νερού»… Χριστίνα Αλεξίου Φωτογραφία Χριστίνα Αλεξίου