Παυσίλυπον

Ο ήλιος σα ν’ ανέτειλε τα πουλιά ξυπνήσαν οι δρόμοι γεμίσαν κι η κτίση αναστήθηκε Μια καινούρια ζωή ξεκινά μια ζωή που μπορούμε να είμαστε μαζί Το όνομά σου με ωθεί να σε γνωρίσω ακατάπαυστη η θέληση ανίκητη η ψυχή σου το μέσα μου σαρώνει πολλαπλοί οι χτύποι μου στέλνουν σήμα στους δικούς σου Ο ήλιος σα να χάθηκε τα πουλιά κοιμούνται οι δρόμοι ερημωμένοι τα μάτια μου κλειστά μα το μυαλό ανοιχτό Νιώθω τη μυρωδιά σου να με τυλίγει όπως δέντρο που ανθεί Μόνο αυτές οι πεταλούδες με ενοχλούν δεν τις κρατώ άλλο δέσμιές μου ας βρουν φωλιά αλλού Ο ήλιος σα να έδυσε τα παλιά έπαψαν οι δρόμοι μισοσβησμένοι ωσάν οι ελπίδες μου για μας Πάλι το βλέμμα σου δεν πρόλαβα Το εγώ μου πονά σα δέντρο με κομμένα τα κλαδιά Κοντοδημητρίου Δήμητριος Β' έπαινος  του Αρχείου Ιστορίας και Τέχνης με θέμα τον Έρωτα, 2019 Φωτογραφία Καλλιόπη Ποζουκίδου

Μπαλκόνια πλυμένα, καθαρά κι η αυλή απ' άκρη σ' άκρη σκουπισμένη φρεσκοσιδερωμένα τ' άσπρα πετσετάκια και στο τραπέζι της κουζίνας το καλοκαιρινό καλό τραπεζομάντηλο. Το καντηλάκι καίει μπροστά τους τόσες φωτογραφίες γεμίσαν τη γωνία ξεσκονισμένες και απαστράπτουσες, όλη την ημέρα επισκέψεις για δεύτερη φορά μέσα στον χρόνο ή και τρίτη γέλια πολλά και άσωτες χαρές πώς τα περνάμε, πώς μεγαλώσαμε και τα παιδιά και τα φυτά και κείνο το πεύκο στην αυλή τεράστιο έχει γίνει... Τα ζουμπούλια και την τριανταφυλλιά, ναι, μην ανησυχείς, τις προσέχω ιδιαιτέρως και κείνη τη μικρή σκουλαρικιά, όχι, όχι σταμάτησα να σπάω τα μπουμπούκια... τώρα περιμένω με υπομονή να ανθίσει, γιατί το ξέρω κανείς πια δε θα με μαλώσει μόλις τα πλησιάσω... Ναι, ναι, όλα καλά. Κι ανταλλάσουμε τα τελευταία φιλιά κάτω απ' το φως της ξώπορτας εκεί, πριν πάρουνε την ανηφόρα κι απομείνουν οι φωτογραφίες άλαλες τώρα δίπλα στο καντηλάκι... Σέβη Κωνσταντινίδου Φωτογραφία 

Ακόμα λεν την ιστορία οι παλιοί, πως για μια αγάπη μαχαιρώθηκε, στη μέση της πλατείας. Ακόμα δείχνουνε το μέρος που έπεσε. Τις νύχτες βγαίνει λεν, κάθεται στο παγκάκι κι ως τα χαράματα κοιτάζει το μπαλκόνι της. Αν πας πολύ πρωί, γύρω από το παγκάκι, σωρό θα δεις λένε τα αποτσίγαρα. Τάσος Σ. Μάντζιος Φωτογραφία BlueSeaShell /pixabay

Αναδρομές, μονόλογοι παιχνίδια του μυαλού στο φως και στο σκοτάδι. Του νου οντότητες, ιδέες, δυνάμεις του ασυνείδητου. Πόθος τραχύς και βασανιστικός αίμα του έρωτα από καιρό κλεισμένη η πληγή. Μα ξεγελάστηκα με μύθους. Είδωλο του Μενέλαου στην Τροία και η δική μου Ελένη να υφαίνει με κόμπους πολλούς την μοίρα που δε διάλεξα… Ανυπεράσπιστοι μικροί θεοί μπροστά στον ανελέητο πόθο. Αλεξάνδρα Ζάγκα Φωτογραφία: Ποζουκίδου Κέλλυ

Θα μείνω πάντα πέτρα κυλούμενη στο χώμα ουδέποτε θα γίνω βραχάκι εγκλωβισμένο στα βρύα και στην άμμο, είπε Σέβη Κωνσταντινίδου Φωτογραφία BozenaS/pixabay

Σαν βρεθείς απόγιομα στον ποταμό της λήθης, έχοντας στη ματιά τον πορφυρολουσμένο ήλιο, οι θύμησες οι παλιές μαύρα πουλιά θα γίνουν. Στην θέση τους χρώματα θα 'ρθούν, το γαλάζιο, το κόκκινο, το πορτοκαλί, το κενό τους να γεμίσουν. Μέσα σε θέαμα λαμπρό θε να ξεχάσεις και τ’ όνομά σου, μαζί κι όλες τις πίκρες και τα βάσανά σου. Τα ασημόλαμπα νερά τα πάντα θα ξεπλύνουν, όλα τα ανυπέρβλητα, μεμιάς, μικρά θα γίνουν. Τότε θα σου φανεί εκείνη την ώρα να γεννιέσαι, χωρίς πριν, χωρίς μετά, μόνο για τούτη τη στιγμή, που στον καθρέφτη του νερού κοιτιέσαι. Από μέσα του η νύμφη, που τον κατοικεί, σοφά θα σου μιλήσει: « Άνθρωπε, ξαπόστασε από τον πολύ σου αγώνα, και νιώσε πώς η ζωή είναι γλυκιά ακόμα». Χριστίνα Αλεξίου Φωτογραφία MabelAmber/ pixabay

Γράφω γράφω όλη μέρα το βαρέθηκα το χαζοκούτι και τον υπολογιστή. Τη μισή μας ζωή εκεί μέσα την περνάμε και την άλλη μισή κοιμόμαστε. Τρέχα γύρευε. Και γράφω για ποιόν, για τι δεν ξέρω. Για 'μένα για 'σένα μπορεί. Για να περάσει η ώρα ίσως. Το καθένα χωριστά και όλα μαζί. «Scripta manent» λένε και τι σημασία έχει; Κανείς δε διαβάζει πια. Κάποιοι παίρνουνε κομμάτια τ’ αλλάζουν καταπώς λογίζουν άλλοι πάλι γράφουν ότι τους κατέβει αλήθεια ψέματα ποιος ξέρει; Αρκεί μονάχα ένας να τους πιστέψει και δώσ’ του φωτιά της γης οι απελπισμένοι. Μα όσο εύκολα παίρνουν φωτιά άλλο τόσο εύκολα ξεχνάνε όταν όλα πάλι «καλά πάνε» Εσύ πρόσεχε μονάχα όταν είσαι πεσμένος πως θα σηκωθείς μη σε ζώσουνε τα φίδια – που νεκρανασταίνονται σε κάθε κρίση ή δύσκολη στιγμή- και δηλητηριαστείς. Από το φόβο σου θα τραφούν για να σου δώσουν πίσω μίσος και φαρμάκι. Τότε θα πέφτεις χωρίς σταματημό και η κόλαση δεν θα έχει τελειωμό. Με μία διαφορά τώρα που εί

Του τσακισμένου ονείρου αγόρι, ησύχασε. Θα έχουν εκεί πάνω αίθουσες σχολικές, θρανία, για να σκαλίζεις τρυφερά το όνομά της, τραγούδια να χαράζεις της πατρίδας σου. Ησύχασε, θα δουν τον έλεγχο που έραψες στα ρούχα σου. Θα δουν, επιμελής πως ήσουνα. Μόνο, στης Ιστορίας το μάθημα να δώσεις παραπάνω προσοχή. Δεν διάβασες καλά, ότι στης Ιστορίας το πάντα, καλοδεχούμενοι ποτέ, δεν ήτανε οι ξένοι. (Για τον μικρό μετανάστη μαθητή από την Αφρική, που πνίγηκε στα ανοιχτά της Ιταλίας έχοντας ραμμένο στα ρούχα του τον σχολικό του έλεγχο.) Τάσος Σ. Μάντζιος Φωτογραφία PrebenGammelmark/pixabay

Έπεσε ο άνθρωπος… δεν το χωράει ο νους μου! Το τελευταίο του βήμα, μοιραία  τον έβαλε στον άδη. Έπεσε ο άνθρωπος ξελογιασμένος από την ομορφιά.  Ήθελε να την εγκλωβίσει σε ένα κομμάτι χαρτιού, μα δεν πρόφτασε. Έπεσε ο άνθρωπος και σα να συναντήθηκε η τελευταία του ματιά με τη δική μου… είχε τρόμο, σκοτάδι το βλέμμα. Οι καρδιές σταμάτησαν, ο χρόνος πάγωσε λίγο πριν την αιωνιότητα… για πρώτη φορά στη ζωή μου, ζήλεψα ένα ζευγάρι φτερά. Ο ιδρώτας αυλάκωσε το πρόσωπο, η κάμερα έπεσε από τα παραλυμένα χέρια στο κενό. Έπειτα ακολούθησε το σώμα. Η τελευταία του κραυγή ενώθηκε με τη δική μου… βοήθεια χριστιανοί! Έπεσε ο άνθρωπος… Χριστίνα Αλεξίου Φωτογραφία Αιμιλιανός Γκέκας

Περιμένει πάντα στο κεφαλόσκαλο με υπομονή μόλις ανοίξω την πόρτα με προσπερνάει ανάγωγα και με παραμερίζει κοιτάει αριστερά, κοιτάει δεξιά όμοια με φουστανούσα γιαγιά μαυρομαντηλοδεμένη επιφυλακτική απέναντι στους ξένους ή  σαν πεθερά καλή τη προαιρέσει  μόνο φανερά να ρίχνει τη ματιά ακόντιο και βέλος στους καναπέδες, κάτω από τις πολυθρόνες πίσω από τους πίνακες και μόλις λίγο ξεχαστώ και κουνήσω  το κεφάλι με απελπισία δίνει μια και κατρακυλάει στις σκάλες του υπογείου, εκεί σαρώνει αράχνες και  κλεισμένα μπαούλα ύστερα ανηφορίζει στα δωμάτια φουσκώνει τις κουρτίνες, χώνεται στα λευκά σεντόνια σκαρφαλώνει στη σοφίτα ανοίγει τα κλειστά παντζούρια και σκορπίζει από τα παράθυρα κομμένα χαρτάκια τις σκόνες και τις σκιές και σαν γεμίσει ο ουρανός άσπρα βλέφαρα αυτή δίνει  μια και σκαλώνει  στα κεραμίδια και σαν γάτα ετοιμοπόλεμη με την πρώτη ηλιαχτίδα ξεχύνεται στο φως Κι εγώ τότε ανοίγω  πόρτες και παράθυρα τρίβω τοίχους και πατώματα αερίζω καλά το σπί

- Τα είδες τα αερικά; - Ποια, γιαγιά; - Να, αυτά που πετάνε πάνω από το ποτάμι τώρα τον χειμώνα. - Τι λες, γιαγιά; Αυτοί είναι οι υδρατμοί του νερού που αντιδρά στο κρύο της ατμόσφαιρας! - Δεν ξέρω, παιδί μου, πώς τα λέτε εσείς, μια φορά εμείς αερικά τα λέγαμε. Έρχονται από τον σκοτεινό βυθό και υψώνονται πάνω από το νερό. Το σκεπάζουν σαν αραχνοΰφαντο πέπλο νύφης.  Με λικνίσματα και χορούς το συνοδεύουν στο  μακρύ ταξίδι  για τη θάλασσα. Σαν φτάσει, το αποχαιρετούν και υψώνονται στον ουρανό σχηματίζοντας  τα σύννεφα που σαν δάκρυα θα επιστρέψουν κάποτε στην πατρίδα τους. Κάπου άκουσα να τα αποκαλούν και «ανάσα του νερού»… Χριστίνα Αλεξίου Φωτογραφία Χριστίνα Αλεξίου