Επισκέπτες

Περιμένει πάντα στο κεφαλόσκαλο
με υπομονή
μόλις ανοίξω την πόρτα
με προσπερνάει ανάγωγα και με παραμερίζει
κοιτάει αριστερά, κοιτάει δεξιά
όμοια με φουστανούσα γιαγιά μαυρομαντηλοδεμένη
επιφυλακτική απέναντι στους ξένους
ή  σαν πεθερά καλή τη προαιρέσει  μόνο φανερά
να ρίχνει τη ματιά ακόντιο και βέλος
στους καναπέδες, κάτω από τις πολυθρόνες
πίσω από τους πίνακες
και μόλις λίγο ξεχαστώ
και κουνήσω  το κεφάλι με απελπισία
δίνει μια και κατρακυλάει στις σκάλες του υπογείου,
εκεί σαρώνει αράχνες και  κλεισμένα μπαούλα
ύστερα ανηφορίζει στα δωμάτια
φουσκώνει τις κουρτίνες, χώνεται στα λευκά σεντόνια
σκαρφαλώνει στη σοφίτα
ανοίγει τα κλειστά παντζούρια
και σκορπίζει από τα παράθυρα κομμένα χαρτάκια τις σκόνες και τις σκιές
και σαν γεμίσει ο ουρανός άσπρα βλέφαρα
αυτή δίνει  μια και σκαλώνει  στα κεραμίδια
και σαν γάτα ετοιμοπόλεμη με την πρώτη ηλιαχτίδα
ξεχύνεται στο φως

Κι εγώ τότε ανοίγω  πόρτες και παράθυρα
τρίβω τοίχους και πατώματα
αερίζω καλά το σπίτι, σβήνω ίχνη και σημάδια
και πάω για ύπνο αφού αυτή, η Μνήμη, καταγκρεμίζεται

και δεν θα τη ξαναδώ

μέχρι βέβαια την επόμενη φορά
που θα μου χτυπήσει πάλι την πόρτα
και καρτερικά μαυροντυμένη
θα με περιμένει στο κεφαλόσκαλο.



Σέβη Κωνσταντινίδου
Φωτογραφία Psaudio/pixabay