Προσδοκίες

-




Κάθε βράδυ κοιτούσαμε το φεγγάρι
μέσα από τα φύλλα του δέντρου της αυλής
τα λόγια όστρακα σκόρπια στην άκρη στο τραπέζι
ισορροπούσαν αλύγιστα σε σιωπή επικίνδυνη
Κάθε βράδυ περίμενα μάταια χρόνια και χρόνια
να κατεβάσεις το φεγγάρι
να το περάσεις κολιέ στο λαιμό
βραχιόλι στο μπράτσο
ή έστω δαχτυλίδι στον παράμεσο του χεριού μου
Ο λαιμός
Το μπράτσο
Ο παράμεσος
όλα ήταν εκεί όταν το ξεκρέμασες μια δροσερή βραδιά
εγώ έλειπα
είχα στην ποδιά μου τα λόγια που δεν είπαμε
και τα έριχνα χαλίκια στον δρόμο που άφηνα πίσω μου
όχι για να τον σημαδέψω
αλλά για να ελευθερώσω τα χέρια μου


Σέβη Κωνσταντινίδου
Φωτό aalmeidah/pixabay

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ποδιά της μάνας

-
Εικόνα
          Το πέτρινο σπίτι του έστεκε θεοσκότεινο. Αρχοντόσπιτο, το θυμόταν στις δόξες του με γλέντια και χαρές. Η μάνα του, η Αναστασιά, είχε την αυλή πεντακάθαρη, γύρω γύρω περιποιημένα πολύχρωμα χαλάκια από λουλούδια και στη μέση έστεκε το πηγάδι πετροστολισμένο με μεράκι από τον συχωρεμένο τον παππού του. Συνήθως στο χωριό σε ένα σπίτι συνυπήρχαν οικογένειες ενώ εδώ κατοικούσε μόνο η οικογένεια του Γιωργή. Μέσα είχε ένα μεγάλο οντά με έναν πυρομάχο που δεξιά και αριστερά είχε μεντερλίκια στρωμένα με κόκκινες φλοκάτες τις οποίες στόλιζαν λευκά μαξιλάρια από τα προικιά της μάνας.      Η κουζίνα τους όμως ήταν το καλύτερο σημείο του σπιτιού. Ήταν μέσα στο σπίτι και όταν η μάνα μαγείρευε, ευωδίαζε παντού. Υπήρχε ζωή εκεί μέσα και ο Γιωργής την έβλεπε σαν ένα ανθρώπινο μελίσσι. Η μάνα να μαγειρεύει, οι δίδυμες παρακόρες να συμμαζεύουν και γυναίκες να μπαινοβγαίνουν. Οι φιλενάδες της μάνας που πετάγονταν για λίγο να πουν τα δικά τους, η γειτόνισσα που ερχόταν να δανειστεί κάτι και ξεχνι
Διαβάστε περισσότερα

Το έβγαλες;

-
Εικόνα
-   Το έβγαλες; -  Ποιο; -  Για να ρωτάς, δεν το έβγαλες, μου είπε στο τηλέφωνο. Η γιαγιά, μια Μεγάλη Πέμπτη πριν χρόνια πολλά.  -  Θα το βγάλω, τώρα. -  Τώρα   είναι αργά. Σιγά μη σε περιμένουν μέχρι τις 12. -  Με περιμένουν, σιγά μη φύγουν. Κλείσε. Και το έβγαλα. Και το βγάζω κάθε Μεγάλη Πέμπτη. Το κόκκινο πανί. Και το αφήνω όλη την ημέρα. Μέχρι τις δώδεκα το βράδυ. Και μπορεί και να είμαι η μόνη, μα καθόλου δε με πειράζει. Όπως δε με πειράζει που θυμιάζω κάθε παραμονή Χριστουγέννων και παραμονή Πρωτοχρονιάς. Δηλαδή όχι εγώ, βάζω τον άντρα μου να θυμιάσει γιατί έτσι θέλει το έθιμο, το αντέτι. Α, όλα κι όλα εμείς σεβόμαστε τους άντρες μας και δεν τους παραγκωνίζουμε. Εμείς εκεί, στα ορεινά. Τη Μεγάλη Πέμπτη όμως το κόκκινο πανί το βγάζουμε εμείς, οι γυναίκες. Όπως και να το κάνεις είμαστε πιο εξοικειωμένες με τους εκεί, δες και τον Χριστό. Τι νομίζεις, τυχαία παρουσιάστηκε πρώτα σε γυναίκες; Όχι, βέβαια. Λοιπόν, πρωί πρωί χαραΐ -χαράματα δηλαδή-, Μεγ
Διαβάστε περισσότερα

Επισκέψεις από μακριά

-
Εικόνα
Μπαλκόνια πλυμένα, καθαρά κι η αυλή απ' άκρη σ' άκρη σκουπισμένη φρεσκοσιδερωμένα τ' άσπρα πετσετάκια και στο τραπέζι της κουζίνας το καλοκαιρινό καλό τραπεζομάντηλο. Το καντηλάκι καίει μπροστά τους τόσες φωτογραφίες γεμίσαν τη γωνία ξεσκονισμένες και απαστράπτουσες, όλη την ημέρα επισκέψεις για δεύτερη φορά μέσα στον χρόνο ή και τρίτη γέλια πολλά και άσωτες χαρές πώς τα περνάμε, πώς μεγαλώσαμε και τα παιδιά και τα φυτά και κείνο το πεύκο στην αυλή τεράστιο έχει γίνει... Τα ζουμπούλια και την τριανταφυλλιά, ναι, μην ανησυχείς, τις προσέχω ιδιαιτέρως και κείνη τη μικρή σκουλαρικιά, όχι, όχι σταμάτησα να σπάω τα μπουμπούκια... τώρα περιμένω με υπομονή να ανθίσει, γιατί το ξέρω κανείς πια δε θα με μαλώσει μόλις τα πλησιάσω... Ναι, ναι, όλα καλά. Κι ανταλλάσουμε τα τελευταία φιλιά κάτω απ' το φως της ξώπορτας εκεί, πριν πάρουνε την ανηφόρα κι απομείνουν οι φωτογραφίες άλαλες τώρα δίπλα στο καντηλάκι... Σέβη Κωνσταντινίδου Φωτογραφία 
Διαβάστε περισσότερα