Παυσίλυπον

          Το πέτρινο σπίτι του έστεκε θεοσκότεινο. Αρχοντόσπιτο, το θυμόταν στις δόξες του με γλέντια και χαρές. Η μάνα του, η Αναστασιά, είχε την αυλή πεντακάθαρη, γύρω γύρω περιποιημένα πολύχρωμα χαλάκια από λουλούδια και στη μέση έστεκε το πηγάδι πετροστολισμένο με μεράκι από τον συχωρεμένο τον παππού του. Συνήθως στο χωριό σε ένα σπίτι συνυπήρχαν οικογένειες ενώ εδώ κατοικούσε μόνο η οικογένεια του Γιωργή. Μέσα είχε ένα μεγάλο οντά με έναν πυρομάχο που δεξιά και αριστερά είχε μεντερλίκια στρωμένα με κόκκινες φλοκάτες τις οποίες στόλιζαν λευκά μαξιλάρια από τα προικιά της μάνας.      Η κουζίνα τους όμως ήταν το καλύτερο σημείο του σπιτιού. Ήταν μέσα στο σπίτι και όταν η μάνα μαγείρευε, ευωδίαζε παντού. Υπήρχε ζωή εκεί μέσα και ο Γιωργής την έβλεπε σαν ένα ανθρώπινο μελίσσι. Η μάνα να μαγειρεύει, οι δίδυμες παρακόρες να συμμαζεύουν και γυναίκες να μπαινοβγαίνουν. Οι φιλενάδες της μάνας που πετάγονταν για λίγο να πουν τα δικά τους, η γειτόνισσα που ερχόταν να δανειστεί κάτι και ξεχνι

  Κύριε,  φύλαξέ με από το Εγώ που γιγαντώνεται,  που γίνεται μπαλόνι  κι ανεβαίνει  κι ύστερα ξεφούσκωτο  ακουμπά μονάχο του  στο χώμα με τα αγκάθια... Σεβαστή Κωνσταντινίδου Πίνακας: Alena Hennesy

Στο Τμήμα   Έξω είχε ξεσπάσει μπόρα. Μόλις είχε μπει στο γραφείο του. Άφησε σε μια γωνιά την ομπρέλα. Έκατσε σε μια δερμάτινη μαύρη καρέκλα και περίμενε. Κοίταξε κάτω. Τα σνίκερς της είχαν λερώσει τα γκρι πλακάκια και οι κάλτσες της ήταν μούσκεμα. Το τζιν μπουφάν της κολούσε πάνω της. [....]  Έπιασε με ένα λάστιχο τα μαλλιά της σε ένα σφιχτό κότσο. Πρέπει να είχαν τα χάλια τους. Έσφιξε στην αγκαλιά της την τσάντα της για να μην φαίνεται η νευρικότητα των χεριών της. Πέθαινε για ένα τσιγάρο. Βρισκόταν στο Τμήμα και έπρεπε να μιλήσει. Ύστερα από λίγο, ήρθε κι ο αστυνομικός.   "Λοιπόν...", της είπε.   Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την πρότασή του, του είπε.   "Τον δολοφόνησαν!"  Ελένη Χ. Γκόρα, Το βλέμμα του λύγκα  Εκδόσεις 24γράμματα  Φωτογραφία: Σεβαστή Κωνσταντινίδου  Πίνακας: Τούλα Χαριτίδου