Παυσίλυπον

Προσπέρασαν οι νεραϊδοπαρμένοι Άσημοι εραστές του φεγγαριού Μ' ένα κλαψιάρικο βιολί Μια νύχτα και μπαρκάρανε Τώρα η σκιά τους στα νερά Φέγγει σαν δρόμος Ίσα βαθιά στη λησμονιά Στη θάλασσα που όλο σωπαίνει Δημήτρης Παπακωνσταντίνου Φωτογραφία Dieter G/ pixabay

Ήθελα να σου μιλήσω  για το χρώμα του αέρα  που με ξυπνάει χαράματα τα πρωινά για τον κάματο της σκέψης  που ξεγλιστράει μέσα απ΄ το κλειδωμένο συρτάρι για την καταπίεση της πράξης  που με στοιχειώνει με τα πρέπει της καθώς κρέμεται απ΄ το ταβάνι για κείνη την άτακτη φλεβίτσα που παίζει κάθε τόσο ταμπούρλο στον λαιμό μου ήθελα… τελικά το μόνο που σου είπα ήταν  δες κι άπλωσα το χέρι   στη μικρή πασχαλίτσα  που σκαρφάλωνε τον άσπρο τοίχο  του σπιτιού Σέβη Κωνσταντινίδου  Πρώτη Δημοσίευση Φωτογραφία pixabay

Κι αρχίζουν τα λόγια να στερεύουν, αρνιούνται να βγούν στο φως που καίει κι η καρδιά βαραίνει, αρνείται να ακούσει αρνείται να δει. Σιγή. Τόση αλληλεγγύη σε ποιο αστείο να χωρέσει ποιος στίχος θα δεχτεί λειψές λέξεις να παίξει. Οι θέσεις γεμίσαν, το θέατρο κατάμεστο περιμένει το έργο ν΄ αρχίσει. Κι οι ενδιαφερόμενοι είναι όλοι εκεί. Ντυμένοι στα καλά τους περιφέρονται με σάλια που τρέχουν και με μάτια υγρά από λαχτάρα να διαμοιράσουν τα ιμάτια αυτών. Μα τί περιμένουμε, αδημονούν και λυπούνται είναι δυνατόν να μην είμαστε όλοι μαζί; Υπάρχει ψωμί για όλους, πολύ Ο χρόνος τρέχει, να φύγει να χαθεί. Στο βάθος θολό το Κολοσσαίο προβάλλει- λυπάμαι, σε ξεπεράσαν άλλοι ναοί. Λοιπόν, η ώρα περνά κι εμείς είμαστε όλοι εδώ Ας τελειώνουμε νωρίς, Άρον άρον σταύρωσον Αυτήν. Σέβη Κωνσταντινίδου Φωτογραφία Pexels/ pixabay

Πεδίο αναχώρησης  το βλέμμα σου άλλοτε για  κόλαση κι άλλοτε για παράδεισο Πρώτη Δημοσίευση Σέβη Κωνσταντινίδου Φωτογραφία pixabay

Εκεί που ήταν η φωλιά της αλεπούς, και το κλαδί του γκιώνη, εκεί που μοσχομύριζε ρίγανη και θυμάρι, τα κλάξον τώρα και τα φρεναρίσματα. Τα ξωτικά που χόρευαν στα ξέφωτα του λόγγου, κάτω από την Πανσέληνο, τώρα, στη μυρωδιά των εξατμίσεων εθισμένα, τρέχουνε, πίσω απ΄τ΄αυτοκίνητα. Κι οι ντροπαλές νεράιδες των πηγών, κάνουνε στις νταλίκες οτοστόπ με ανοιχτό, τάχα, απρόσεκτα το μπούστο Τάσος Σ. Μάντζιος Πρώτη Δημοσίευση Φωτογραφία Pixel2013/ pixabay.com

Απόψε κρεμάστηκα από τα λόγια σου από ένα ίσως και ένα θα κι έμεινα όλο το βράδυ μετέωρη Σέβη Κωνσταντινίδου Πρώτη Δημοσίευση Φωτογραφία Ventus/ pixabay

Είδαν τα μάτια να χαμηλώνουν στις ρίζες της ιτιάς τα χείλη να γίνονται μια ίσια γραμμή στο λευκό πρόσωπο τα χέρια να κατεβαίνουν  σε τροχιά παράλληλη του σώματος το σώμα διάφανο, άνευρο χωρίς ήχους προειδοποίησης κι έτσι πήγαν να κοιμηθούν ύπνο ανεφέλωτο, ανεπαίσχυντο κι ειρηνικό χωρίς καταιγίδες κι επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα ανυποψίαστοι  δεν είδαν  εκείνο το ελαφρύ αεράκι να τρεμοπαίζει στις λίμνες των ματιών να χαράζει την ακύμαντη επιφάνεια να δυναμώνει να διαπερνά τα μακριά ματόκλαδα  και να ξεχύνεται άνεμος τιμωρός  στο πέρασμα της νύχτας Δεν το είδαν κι έτσι το πρωινό τους βρήκε αναμαλλιασμένους  να μαζεύουν τα νερά της πλημμυρίδας Πρώτη Δημοσίευση Σέβη Κωνσταντινίδου Φωτογραφία Chraecker/ pixabay

Θλίβομαι. Θλίβομαι όταν με υποτιμούν, όταν με αγνοούν , όταν με κάνουν αόρατη να νιώθω. Θλίβομαι. Θλίβομαι όταν δεν μ΄ αφήνουν τα λόγια μου κάτω να ακουμπήσω, τις σκέψεις μου να ξεσκονίσω και να ξεκρεμάσω μνήμες συφοριασμένες από ψηλά πατάρια. Θλίβομαι, όταν με υποτιμούν και νομίζουν πως με βομβαρδισμούς και επαναλήψεις με χέρια που κουνιούνται απειλητικά μέσα από συχνότητες κουρασμένες θα οδηγηθώ σε μια κατάφαση - βάλε άνω τελεία. Θλίβομαι, όταν ξανά με υποτιμούν και νομίζουν πως με απαξιώσεις και σχόλια ειρωνικά με πένες όχι Φλωρίνης αλλά οδύνης μέσα από ίνες διαδικτύων θα οδηγηθώ σε μια άρνηση. Ευθύνες μεγάλες οι γράφοντες αλλά και οι μη γράφοντες. Να γράφει κανείς ή να μην γράφει; Και κάτι ρήσεις παλιές, ξεχασμένες, κάτι για διαφωνίες, κάτι για ελευθερίες κάτι, λέει, για δικαιώματα των ανθρώπων και των λαών - όλες μανταλωμένες μέσα σε βαριά σεντούκια, πάνω σε σοφίτες αραχνιασμένες. Κι ένα γραμμόφωνο, σκουριασμένο κι αυτό, τ ακούω, κάτι πάει να πει;

Βοηθάτε στίχοι, μ΄όλη σας την ικμάδα την τροχαλία τραβήξτε, να σηκωθούνε τα φεγγάρια απ΄τους ασπάλαθους, τη δύναμή σας όλη βάλτε ποιήματα, να ΄ρθουν ενήλικοι καιροί και άνθρωποι γεμάτοι ν΄ απλώνουν την καρδιά στο φως, ν΄ αδειάζουν της ψυχής τις τσέπες από τα μουχλιασμένα ψίχουλα, μπολιάστε, ποιητές, εδώδιμα όνειρα, χαρούμενα σκιάδια ελπίδας στο λιοπύρι, να ξημερώσει μια εποχή χρωμάτων κι αρωμάτων, χωρίς μπαστούνι να βαδίζουμε, δίχως την χρεία ποιητών και ποιημάτων. Τάσος Σ. Μάντζιος Φωτογραφία 95C/pixabay.com