Παυσίλυπον

Κάτω από την αμυγδαλιά της αυλής ακουμπήσαμε τα νεογέννητα όνειρά μας Σκύψαμε από πάνω τους κι όλο χαρά τα είδαμε να κουνούν πόδια και χέρια να ψάχνουν με τα μάτια τη φωνή μας να χαμογελούν Τα είδαμε να μεγαλώνουν, να γίνονται πολύχρωμα να αλλάζουν σχήμα και φωνή να αυτονομούνται Κι ύστερα μια μέρα με το πρώτο αεράκι της αυγής να σηκώνονται, να ανεβαίνουν Ολοένα να ανεβαίνουν, κι άλλο κι άλλο και να ανεμίζουνε στον ουρανό σαν κόκκινα, κίτρινα και πράσινα μπαλόνια Κι εμείς να τα κοιτάμε καθώς φεύγουνε και να γελάμε, να γελάμε ξαπλωμένοι κάτω από την αμυγδαλιά της αυλής Και τους κουνούσαμε τα χέρια γιατί δεν είχαμε πρόχειρο μαντήλι Ανάσκελα ξαπλωμένοι Καλό ταξίδι τους λέγαμε     Κι η μυγδαλιά στον αποχαιρετισμό της τίναξε τα κλαδιά της και πέσανε βροχή τα όμορφα λουλούδια Και εμείς κοιτούσαμε τα όνειρά μας να φεύγουν μέχρι που τ΄ άνθια της αμυγδαλιάς σκέπασαν τα μάτια μας, αγκάλιασαν τα βλέφαρά μας Μια  άσπρη κορδέλα ζ

Κάπου μες το μοβ του ουρανού, ταξιδεύω με τρένο Ταξιδεύεις κι εσύ, μα σε άλλο βαγόνι Σ΄ έχω αφήσει εκεί μες στη σκόνη Από σένα, τίποτα δεν περιμένω Θα ΄σαι βουβός επιβάτης… Σε καμιά στάση δε θα κατέβεις Με την παρουσία σου απλά διαφεντεύεις Στέκεσαι εκεί μια γωνιά του μυαλού μου γεμίζεις Γλυκά μου θυμίζεις πως το τρένο διαγράφει πορεία. Εύη Κατσίκα φωτογραφία Владимир Харитонов / pixabay