Από την αρχή ξανά
Κι ήρθαν εκείνες οι μέρες με τον ήλιο κρυμμένο στα μαλλιά με τα μάτια διάπλατα μες στα ερωτηματικά -ποιος είσαι; τι κάνεις εδώ; τι θέλεις από μένα;- με ένα μειδίαμα στο πρόσωπο λειψό να απλώνουν μια σιωπή πηχτή κι αδιαπέραστη γαλακτερή σαν την ομίχλη ανάμεσα στα χέρια στα χέρια που τώρα πια δεν ξέρουν που να σταθούν, τι να κρατήσουν πώς να κλείσουν τη γεμάτη εκείνη βαλίτσα πώς να αφήσουν κάτω στο χρωματιστό χαλί ένα αντίο, ένα γεια, ένα χάρηκα πολύ που ακόμη περισσότερο λησμονούν πώς να ψηλαφίσουν το άλφα πάλι και το βήτα το γάμα και το δέλτα και σαν φτάσουν ίσαμε τ΄ωμέγα - αν επανέλθουν θύμησες παλιές- ίσως καταφέρουν να απαντήσουν ξανά σε κείνα τα βασανιστικά ερωτηματικά Σ. Κωνσταντινίδου φωτογραφία StockSnap/pixabay