Ληθαίος

Σαν βρεθείς απόγιομα στον ποταμό της λήθης,
έχοντας στη ματιά τον πορφυρολουσμένο ήλιο,
οι θύμησες οι παλιές μαύρα πουλιά θα γίνουν.
Στην θέση τους χρώματα θα 'ρθούν,
το γαλάζιο, το κόκκινο, το πορτοκαλί,
το κενό τους να γεμίσουν.
Μέσα σε θέαμα λαμπρό θε να ξεχάσεις και τ’ όνομά σου,
μαζί κι όλες τις πίκρες και τα βάσανά σου.
Τα ασημόλαμπα νερά τα πάντα θα ξεπλύνουν,
όλα τα ανυπέρβλητα, μεμιάς, μικρά θα γίνουν.
Τότε θα σου φανεί εκείνη την ώρα να γεννιέσαι,
χωρίς πριν, χωρίς μετά, μόνο για τούτη τη στιγμή, που στον καθρέφτη του νερού κοιτιέσαι.
Από μέσα του η νύμφη, που τον κατοικεί, σοφά θα σου μιλήσει:
« Άνθρωπε, ξαπόστασε από τον πολύ σου αγώνα,
και νιώσε πώς η ζωή είναι γλυκιά ακόμα».



Χριστίνα Αλεξίου
Φωτογραφία MabelAmber/ pixabay