Κάτω από την αμυγδαλιά




Κάτω από την αμυγδαλιά της αυλής
ακουμπήσαμε τα νεογέννητα όνειρά μας
Σκύψαμε από πάνω τους κι όλο χαρά
τα είδαμε να κουνούν πόδια και χέρια
να ψάχνουν με τα μάτια τη φωνή μας
να χαμογελούν
Τα είδαμε να μεγαλώνουν, να γίνονται πολύχρωμα
να αλλάζουν σχήμα και φωνή
να αυτονομούνται

Κι ύστερα μια μέρα με το πρώτο αεράκι της αυγής
να σηκώνονται, να ανεβαίνουν
Ολοένα να ανεβαίνουν, κι άλλο κι άλλο
και να ανεμίζουνε στον ουρανό
σαν κόκκινα, κίτρινα και πράσινα μπαλόνια

Κι εμείς να τα κοιτάμε καθώς φεύγουνε
και να γελάμε, να γελάμε ξαπλωμένοι
κάτω από την αμυγδαλιά της αυλής
Και τους κουνούσαμε τα χέρια
γιατί δεν είχαμε πρόχειρο μαντήλι
Ανάσκελα ξαπλωμένοι
Καλό ταξίδι τους λέγαμε
  
Κι η μυγδαλιά στον αποχαιρετισμό της
τίναξε τα κλαδιά της
και πέσανε βροχή τα όμορφα λουλούδια
Και εμείς κοιτούσαμε τα όνειρά μας να φεύγουν
μέχρι που τ΄ άνθια της αμυγδαλιάς
σκέπασαν τα μάτια μας, αγκάλιασαν τα βλέφαρά μας
Μια  άσπρη κορδέλα ζωγραφίσαν
πάνω στο πρόσωπό μας
Και δεν μπορούσαμε να τα κοιτάμε άλλο πια
Όμως εμείς ακόμη γελούσαμε
ακουμπώντας τα ακροδάχτυλα των χεριών μας
Και δεν μας πείραζε καθόλου που αυτά δεν έβλεπαν.


Σέβη Κωνσταντινίδου
φωτογραφία Ελένη Βαγιαννίδου


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η ποδιά της μάνας

Το έβγαλες;